سریال فوق العاده ایه برای کسی که بتونه درکش کنه.
من ده ساله کیدرامرم و سریال های خیلی زیادی دیدم و این سریال جز معدود سریال هاییه که هیچوقت فراموش نمیکنم موقع دیدنش چقدر لذت بردم ❤️

خطاب به کامنت قبلی: دیگه کمتر کسی هست که ندونه فیلم و سریال سلیقه ای هستش و اگر محتوای تولید شده نود و نه درصد جامعه بیان بگن آشغال هستش بازم یه عده هستن از اون خوششون بیاد و از ته دل عاشقش بشن خیلیا به خودشون میبالن که ده ساله کیدراما تماشا میکنن و برحسب همین اتفاق خودشون رو متخصص فیلم و سریال کره ای جلوه میدن و فکر میکنن از بقیه سر تر هستن و مثلا چهارتا پیراهن بیشتر پاره کردن؛کامنت بنده اصلا هم سطحی و بیرحم نیست کاملا از روی فکر و منطق بوده و چیزی رو که از سریال دستگیرم شده نوشتم حالا اگر شما خوشتون نیومد مجبور نیستی توجه کنی و میتونی ازش رد بشی ولی خودت تصمیم گرفتی جوابم بنویسی ؛به هر حال همه که نمیتونن به به و چه چه یه چیزی رو بگن و تظاهر کنن خوششون اومده از سریال؛گفتم که سریال سلیقه ایه و با سلیقه بنده جور نبود این به شما این حق رو نمیده کس دیگه ای رو قضاوت کنی که طرف درکی از قضیه داره یا درک نمیکنه سختی تو زندگیش کشیده یا نه اره درسته ما ساختمون رو سرمون خراب نشده ولی شما هم این حق رو نداری که فکر کنی فقط شمایی که سختی های زندگی رو کشیده و بقیه درک نمیکنن.

من تازه این سریالو تموم کردم و اجازه نمیدم آخرین کامنت این سریال، یه کامنت سطحی و بیرحمانه مثل کامنت نفر قبلی باشه!!

من زیاد اهل نظر گذاشتن نیستم. معمولا تعداد سریالایی که انقدر منو به وجد بیارن که دلم بخواد دست به نوشتن ببرم، خیلی کمه
برای درک عشق نوشتم و برای گل برفی و گوشه ای از ذهنت و چندتای انگشت شمار دیگه.

برای این سریالم اما مینویسم.
اول اینکه اسم کره ای سریال اصلا “خلوت عاشقان” ترجمه نمیشه.
معنیش میشه “فقط پیوندی از روی عشق”
یعنی جز عشق، هیچ چیز دیگه ای بین آدمای این سریال وجود نداشت که اونا رو به هم ربط بده
ارتباط خونی و خانوادگی نبود با اینحال وقتی لازم شد، حاضر شدن حتی یه تیکه از جونشونو برای هم بدن.

سریال ملودرامه. از ژانرش مشخصه که روند آرومی داره.
حال آدمای این سریال خوب نیست. غمگینن. چون از بد روزگار قرعه یه حادثه دلخراش، به اسم اونا افتاده. رنج، لحظه به لحظه و ثانیه به ثانیه همراه تمام شخصیتهاست که همگی بازمونده های اون حادثه هستن. چون هرکدوم بابت اون حادثه چیزی رو از دست دادن که دیگه بدست نمیاد. حتی یوجین که به نظر میومد آسیبی ندیده، وقتی متوجه شد که از پس اون ماجرا، عشقشو به شرکتش فروخته، پشت فرمون زد زیر گریه. و من چقدر اون سکانس میفهمیدمش.

آره آدمای سریال اولش همه غمگینن ولی نمیشه اسمشو ماتم گذاشت. شاید بعضی آدما رنگ این مشکلاتو ندیدن که درکش نمیکنن که خوش بحالشون ولی همه اینطور نیستن پس این قصه به دل اونایی که روزگار یار نبوده باهاشون، خیلی میشینه
اونقدر که چشم از داستان برنمیدارن تا ببینن چی میشه؟ اون روز خوب، بالاخره میاد یا نه؟ معجزه میشه یا نه؟

توو این قصه ما کیوت بازی نداریم. کلیشه نداریم. آدمای خیلی قهرمان و اوپاهای پلاستیکی بی عیب و نقصم نداریم.
یه کانگ دوی تخس داریم با یه پای نیمه زخمی که اتفاقا خیلی وقتا باعث میشه لنگ بزنه و این دلبرترش میکنه 🙂 که اتفاقا خیلی سعی میکنه عوضی به نظر بیاد اما موفق نیست و هرکی میبینتش عاشقش میشه.
یه جوری کاراکتر این پسر طراحی شده که من با ده سال سابقه کیدرامری، تا حالا عنان عقل و منطق از کف نداده بودم واسه هیچ کاراکتری که واسه کانگ دو دادم :”)

بگذریم. دختر سریالم به هیچ وجه آویزون نیست.
اتفاقا خیلی خوب میدونه از زندگی چی میخواد و محکم و سرسختم پای خواسته ش وایمیسته. گاهی تو مطمئنی که یه نفر برات خوبه. که کنار هیچکس دیگه ای نمیتونی انقدر دلگرم باشی. من میفهمیدمش. هم عزت نفس داشت و هم دنبال چیزی که میخواست میرفت. این کجاش عیبه؟

اگه قرار بود انتخاب کنم که لوکیشن یه سریالو از نزدیک ببینم، مطمئنا کهکشان شیری و پشت بوم گرمش، یکی از انتخابام بود.
از این به بعدم هربار سرما بخورم، دلم بستنی میخواد :)))

سرتونو درد نیارم
اگه طرفدار سبک ملودرام، زندگی و عاشقانه هستید، مکث نکنید
من واقعا از تماشای این سریال لذت بردم. بی نهایت زیبا بود برام.
انقدر که الان نمیتونم هیچ سریال دیگه ای رو فعلا شروع کنم.

نمیخوام سریال رو تخریب کنم فقط چیزی که برداشت کردم رو می نویسم:تم سریال ماتم! صحنه های فیلم برداری سر زمین ساختمون سازی و شرکت.
نقش اصلی مرد:فردی بیخیال
نقش اصلی زن:آویزون
تازه مثلث عشقی داره.کم بد بختی داریم باید نگران باشیم دختره به شخصیت اصلی میرسه یا نه.
متاسفانه دراپ کردم خیلی کند بود اتفاقی هم نمیوفتاد با سلیقه ام جور نبود ولی سریال بدی نیست به نظرم خودتون دو قسمت ببینین خوشتون اومد ادامه بدین اگر نه بهش وقت ندین که شاید بهتر بشه بقیه اش به همین منواله.

اقا چطوره کامنتا انقد خوبه؟ من دو قسمت اولو دیدم ولی هنوز جذبم نکرده… تا 4-5 فرصت میدم ولی تغییری تو ریتمش نکنه دراپ میکنم…

بچه ها من چن روزه همش این دیالوگ نن جون که انگار از رو یه کتاب میخوند میاد تو ذهنم: فرزندان بیچاره‌ی من، فراموشی خوشبختی است
یه همچین چیزی… دقیق یادم نمیاد، ممکنم هست کلا یه چیز بی ربط یادم مونده باشه😅
ولی اگه کسی منظورمو فهمید و یادش بود اصل دیالوگش چیه بهم بگه لطفا…

سریال و دوست داشتم با اینکه اول کامنتارو دیدم و یکی گفته بود سریال و کش دادن و همش نگران بودم نکنه واقعا این شکلی باشه اما نبود هر قسمت ی داستان جدیدی رو به تصویر کشیده بود و برام خسته کننده نشد البته شاید چون من سریالارو رو دور تند میبینم ی روزه دیدمش و کش دار نبود
در هر صورت له جونهو گشنگم🥺 خیلی قشنگ بوووود 🙂

بشدت زیبا بود 🥰🥰

همین الان سریالو تموم کردم و اومدم برای تخلیه ی احساسات:

برای من که ژانر ملودرامه عاشقانه دوست دارم …خیلی سریال خوبی بود . نقش اول دختر با اینکه اینجا اولین تجربه بازیگریش بود خیلی خوب بازی کرد . نقش اول مرد هم شخصیت مورد علاقم بود.. و زوجش بهم میومدن واقعا ..و مومنت هاشون قشنگ بود
جالبه نقش های دیگه رو هم دوست داشتم و اینکه داستان زندگی این ادم ها بهم وصل بود قشنگتر شده بود ..

دلم نیومد بعد از تموم کردنش کامنتی ننویسم …
تو شرایطی شروع کردم به دیدنش که هرلحظه دارم درد میکشم ، ذهنم خسته است ، از این همه تلاش کردن و نتیجه نگرفتن ناامیدم ، نسبت به اون بالایی ایمانم کم شده و شک دارم ، نمی‌فهمم چرا باید برای رسیدن به چیزایی ک میخوام این همه زجر بکشم و این همه چیزا رو فدای اهدافم کنم ؟!
ولی وقتی مون سو و کانگ دو و بقيه شخصیت های این سریال و دیدم … فهمیدم که من مهم ترین چیز و فراموش کردم ؛ اینکه من انسانم ، تا زمانی که زنده ام باید زندگی کنم ، با درد ، با غصه ، با گذشته و حالم … تا بتونم آینده ای که میخوام و بسازم … یکی از دلنشین ترین سکانس ها برام بعد از مرگ هلمونی بود که کانگ دو کتابی که میخوند و باز کرد و اون صفحه ای که علامت گذاشته بود و خوند ؛ این که هر چه قدر بیشتر غم و غصه داشته باشیم قوی تر میشیم ، اونا قدرت مان تا بتونیم تو این دنیا دووم بیاریم و نجات پیدا کنیم ….
حالا دیگه احساسم اونقدر مثل قبل بد نیس ، اهدافم اونقدر مهم هستن که بخوام خیلی چیزا رو فدای اونا بکنم … مهم اینه به پایانش که فکر کنم دیگه حسرتی نداشته باشم …!