بازی بازیگرها: به نظرم خیلی خیلی عالی بود. گونگ یو، کیم دونگ ووک و کیم جه ووک که نیازی به تعریف ندارن و همشون عالین. لی اون هم که متاسفانه فوت شده بازی خوبی داشت. از همه بهتر یون اون هی جوری بازی میکرد که خیلی به دلم مینشست و واقعا لذت بردم. درست عین پسرا بود و رفتار بی تکلف و ساده و راحت. از همه بهتر اینکه تا آخرش هم همینطوری موند و سعی نکرد مثل کلیشه های دیگه چمیدونم دخترونه بشه و یا لباس هاشو تغییر بده و مرد سریال ببرتش براش لباسای زنونه بخره و کفش پاشنه بلند و آرایشگاه و… واقعا خداروشکر که تا آخر همونطوری ساده و بی تکلف و شبیه پسرا موند. من قبلا از یون اون هی سریال دلم برات تنگ شده رو دیده بودم ولی اینجا تا وقتی که سرچ نکردم نشناختمش. باورم نمیشه این همونه… اونجا کاملا زنونه بود با لباس ها و آرایش زنونه و همیشه کفش پاشنه دار و یادمه هر کدوم از ناخناش طرح و لاک متفاوتی داشت! واقعا کرک و پرم ریخت که این همونه…! بازیگرا طوری بازی میکردن که انگار زندگی واقعی خودشونه و خیلی راحت بازی میکردن. نمیدونم چطور توصیفش کنم ولی یه حس آرامش و راحتی ای توی سریال بود که مشابهش رو ندیدم. مثلا خیلی راحت پاهاشونو میذاشتن روی میز، روی چمن ها دراز میکشیدن، لباس های راحت میپوشیدن، خیلی راحت مینشستن و… مثل سریالای جدید نیست که زور بزنن خیلی تجملاتی و رسمی و مودب باشن. همه با هم راحت بودن… نمیدونم متوجه منظورم میشید یا نه؟ جوری بودن انگار توی خونه ی خودشونن. پسره با اینکه پولدار بود اصلا حس تجملات و پز ثروتشو دادن و کلیشه ی شاهزاده و گدا رو حس نکردم مثل چیزی که توی پسران فراتر از گل و خیلی از سریالا هست و توی ذوق آدم میزنه. شخصیت جین هاریم هم خیلی شوخ و بامزه بود و من تا حالا همچنین شخصیتی ازش توی سریالای دیگه ش ندیدم و خیلی هم بهش میومد. کیم جه ووک هم عالی بود و شخصیت دوست داشتنی داشت و خیلی هم واقعا شبیه ژاپنی ها بود!
نکته ی جالب دیگه این بود که سریالش نسبت به سریالای جدیدتر خیلی بازتر بود و بی پرده تر در مورد همه چیز حرف میزد که خیلی خوشم اومد. راحت در مورد همجنس بازها حرف میزد و هان کیول حتی وقتی فکر میکرد پسره عاشقش شد و همه چیزو زیرپا گذاشت. یا خیلی راحت در مورد روابط حرف میزدن و رفتار میکردن که به نظرم اصلا نه تنها بد نبود بلکه آموزنده هم بود. اونجاهایی که جین هاریم خیلی راحت در مورد رابطه و اینکه مردها چطورین حرف میزد برای من خیلی جدید و جالب بود.
خیلی خیلی خوشم اومد که مثلث های عشقی اعصاب خورد کن و رقبای عشقی روی اعصاب نداشت و با اینکه هان سونگ عاشق اون چان شد و اشتباه کرد ولی خیلی زود جمعش کرد و هرکس برگشت سرجای خودش. مثلا سریال تو زیبایی هم دختره خودشو جای پسر جا زد ولی یه مثلث عشقی ناجور و ناراحت کننده درست شد چون یکی دیگه از خواننده های گروه هم عاشقش شده بود و باعث شد کلی به خاطرش حرص بخورم و گریه کنم. اینجا هم همش نگران بودم نکنه به جز هان کیول یه نفر دیگشون هم عاشقش بشه مثلا هاریم ولی خدارو شکر اینطور نشد و یه نفس راحتی کشیدم.
روابط به واقعیت و زندگی واقعی خیلی نزدیک بود… اینکه هرکس ممکنه اشتباه کنه و هیچ آدم کاملی وجود نداره مثل بوسیدن اون چان توسط هان سونگ و اینکه خودشم اعتراف کرد اشتباه کرده، اینکه بتونی ببخشی و ادامه بدی، اینکه کجا باید ول کنی طرفو مثل هان کیول که یوجو رو بی خیال شد و اعتراف کرد که عادته و سان کی که بیخیال عشق اولش شد و گذاشت بره.
اون صحنه ی شام چهار نفره شون یعنی هان سونگ و یوجو و هان کیول و اون چان واقعا برای من جدید بود. خیلی راحت برخورد میکردن و یه جوری شبیه دعوا بود که انگار دارن پته ی همو میریزن روی آب ولی بعدش خیلی راحت نشستن ادامه ی شام خوردن!
چیزهای جدیدی هم که هنوز جدیده اینه که درسته خانواده ی پسره اول مخالفت کردن ولی کشش ندادن و اصلا هم اعصاب خورد کن نبودن، اینکه نه عشق رو فدای درس کار کنی و نه کار رو فدای عشق و هرچیزی حد و حدودی داره نباید توقع داشت کسی صد سال منتظر بمونه. البته از کلیشه ی آمریکا و خارج رفتن دیگه واقعا حالم بهم میخوره توی تک تک سریالاشون هست. به قول یکی از دوستان دیگه خسته شدیم از بس منتظر شدیم که شخصیت های اصلی از امریکا برگردن.😂 البته اینبار زیاد اعصاب خورد کن نبود و کمی متفاوت بود. باز خوبه کسی حافظه شو از دست نداد!!
اینکه نشون داد بعد از ازدواج هم همه چی گل و بلبل قرار نیست بشه و مشکلاتی وجود داره که هرکدوم از طرفین باید کمی کوتاه بیان تا ادامه بدن. سقط شدن بچه ی یوجو چیزی بود که اصلا به ذهنم نمیرسید اینطوری بشه و اینکه بعدشم بچه دار نشدن. ولی همین موضوع بود که سریال رو به واقعیت نزدیک میکرد. اینکه سان کی نتونست به عشقش برسه هم داستان رو رئال تر میکرد و این موضوع که هاریم با اینکه بالاخره یه خورده متعهد شده بود و با یه دختر دوسال توی رابطه بود ولی اینطور نبود که کاملا تغییر کنه و دیگه عیاش نباشه. در واقعیت هم همینه و هیچ کس به این زودی و سرعت از این رو به اون رو نمیشه… تغییرات تدریجی و آروم اتفاق میفتن. جالب بود که دختره هم تقریبا مثه خودش عیاش بود و درنهایت درو تخته با هم جور شدن.😁
جایی که اون چان با لباس زنونه و کلاه گیس توی اتوبوس اونطوری نشسته بود و گریه میکرد خیلی قشنگ بود و نمیدونم چرا ولی منم باهاش همذات پنداری کردم و اشک ریختم.