داستان از یه نامه میگفت از یه دوست. با اینکه متوجه نشدم کی این نامه رو فرستاده اما این نامه زمانی به دست بوم شیل رسید که همه دوستان و خودش حالا به اون چهل سالگی رسیده بودن که در موردش حرف میزدن. اینکه وقتی چهل سالشون شد، همدیگرو دوباره ببینن. اینکه تا اون موقع چه ارتباطی باهم دارن و چطوری باهم برخورد میکنن، میزان دوستیشونو نشون میده.

ما با هر آهنگ، خاطره بازی میکنیم با دوستایی که دارن از آخرین تابستون باهم بودنشون میگن. از زمانی که هیچ وقت فکرشم نمیکردن عاقبتش به اونجا برسه. سو اوک دختری بودش که مثل یه حلقه این گوهو پیش هم نگه داشته بود. سو اوک برای اونا خیلی ارزشمند بود. دوستی بود که پاکی و صداقتذو مهربونیش باعث میشد که همه دوستش داشته باشن. با این حال این دختر فشار زیادی رو تحمل میکرد. براش سخت بود که ببینه بقیه بخاطرش زجر میکشن. براش تحمل اسن زندگی که نمیتونست بخاطر پاش جایی که میخواد بره، کاری که میخواد بکنه و با کسی که دوست داره هم قدم بشه، سخت بود.

چقدر سکانس به سکانس این فیلم قشنگ و پر حس بود. چقدر دردی که سو اوک میکشید قابل درک بود و نویسنده خوب تونسته بود اون سختی و دردش رو واضح بیان کنه. دیالوگای قشنگش به کنار، اون سکانس بوسه چتری زیباترین و پاکترین بوسه ای بود که دیدم. کاش سو اوک به گرمی اون بوسه فکر میکرد و اینقدر دلش هوای مادرشو نمیکرد. شایدم برای همین بودش که جسمش تو آب سنگینی میکرد و منتظر بودش که بوم شیل بیاد و با خودش اونو ببره…

اصلا این نیم ساعت آخر فیلم خون گریه میکردم. اون کاستی که سو اوک برای بوم شیل و بقیه دوستاش گذاشته بود که دیگه تیر آخر بود. با حرفاش از گریه داغون شدم…