جکی چان اسطوره بچگیای ماهاست. باهاش بزرگ شدیم و قد کشیدیم. فیلماش برامون حکم زندگی رو داره. عشق میکنیم با کاراکترای قشنگ و کمدی که به تصویر میکشه. این فیلم غمناک بود. گذر عمر و پیری اسطوره زندگیت کاملا توش مشخصه. بگذریم از داستانش که این غمو بیشتر و بیشتر میکرد.

داستان از یه بدلکار باسابقه میگفت که با اسبی که خودش بزرگ کرده و پرورشش داده، زندگیشو میگذروند تا تصمیم گرفتن اسب نازنینشو ازش بگیرن. از سختی های این شغل، خطراتش، تنهاییش، صدماتی که میزنه و خاطراتش گفت. این کاراکتر خیلی حس خود جکی چان رو میداد. انگار واقعا ما داشتیم خودشو میدیدیم نه یه فرد دیگه. سکانسی که نشست با دخترش تیکه های فیلمای قدیمیش رو دید، خیلی پر احساس بود. رنگ چشماش که انگار احساسات مختلفش از دیدن اون تیکه های فیلما رو بازتاب میکردن، خیلی واقعی بود. میتونستی از چشماش غم و شادی اون لحظه ها رو ببینی و این انگار خود جکی بود.

این اسب چقدر باهوش بود و چقدر دوست داشتنی. سکانسایی بود که یکم اذیت میشدم و یکمم بنظرم اسبه زیادی لاغر بود. بعضی سکانسا میترسید و صدمه میدید. این جور چیزا ناراحتم میکنه اما واقعا انگار فیلم میخواست نشون بده همین چیزارو. اینکه استاد لو چه اشتباهاتی رو در برخورد با اسبش مرتکب شد و راه درست رفتارکردنش واقعا چی بود. اینکه باید از اسبش محافظت کنه و دوسش داشته باشه نه اینکه مجبورش کنه کاری رو بکنه که استاد لو، خودش میخواد. برای همینم میشه گفت اگه همچین اذیت کردنی بوده، برای نشون دادن همین بوده و چرا الان از CGI استفاده میکنن.

در کل،
فیلمنامه قشنگ و مفهومی داشت. براکسایی که عاشق جکین و فماشو میشناسن، غم عجیبی داره. قلب آدم میگیره. من همیشه موقع دیدن پشت صحنه های فیلم جکی که همیشه تو تیتراژ آخر نشون میدن، از خنده نابود میشم اما مال این یال خیلی گریه کردم. جکی کراشمون پیر شده…
موسیقی قشنگ، سینماتوگرافی زیبا، کلا فم خوش کیفیتی بود که صحنه های اکشنش با وجود کم بودن، قشنگم بودن.