این سریالو به پیشنهاد یکی از بچه های جیالانمون شروع کردم که واقعا دستت طلا زی بانو. برعکس من که همیشه فیلمای چرت و پرت بهشون پیشنهاد میدم و سادیسم درونم همیشه فعاله تا اذیتشون کنم، بچه های جیالان کرم درون منو ندارن…

به هر حال داستان سریال اومده بود از یه عاشقانه فانتزی استفاده کنه تا در مورد یکی از محتملترین حوادثی که دور نیست باهاش مواجه بشیم صحبت کنه. نابودی طبیعت بخاطر سواستفاده هایی که ازش میکنیم و بلاهایی که با خودخواهی هامون سرش میاریم.

دنیا به دست خدایان ساخته شده و حالا این خدایان خسته از کارای انسانها و بلاهایی که سرشون آوردن، میخوان از زمین برن و آدما رو رها کنن. بذارن هرطوری که میخوان دیگه بلا سر این کره زمین بیارن. تو آخرین بارون سال، خدای بارون ما هم میخواد جمع کنه از اونجا بره و دختری که سالها به عنوان مراقب و محافظش همراهش بوده هم قراره همون روز بمیره. حالا چی میشه اگه بخوان سرنوشتو تغییر بدن؟

کارای این نویسنده برای ارتباط گیری نیاز به فرصت چند قسمتی داره. اینطوریه که شاید اوایل چنان با ذوق نبینی اما از یه قسمتی بد میری تو دل ماجرا و کشش داستان یه جوری زیاد میشه که نمیخوای سریالو برای یه دیقه هم ول کنی.

عاشقانه بین اوراد و تین دی واقعا قشنگ بود. البته من هنوزم سر حرفم هستم که زیاد نتونستم با بازیگر تین دی ارتباط بگیرم اما اوراد واقعا فوق العاده بود. این کاراکتر، رفتارش ، احساسش، عشقش، ترسش و کلا همه چیزش زیبایی مطلق بود. می ایستاد زیر بارون و با تیپ کت و شلواریش یه چترم میگرفت دستش و تو فقط هز میکردی انقدر این بشر جذاب و کاریزماتیک بود.

نکته های مثبت زیادی این سریال داشت. یکی اینکه با وجود بودجه نچندان زیادی که پاش گذاشتن، خیلی تمیز ساخته شده بود. لوکیشنا شاید اونقدرا زیاد نبودن اما انقدر زیبا بودن که ادم میخواست بره اونجا زندگی کنه.

نکته دوم مثبت سریال داستان و پلات توییستای مختلفش بود که تا آخر شگفت زده است میکرد. از رازی که در مورد فالی و کارهایی که کرد برملا شد تا داستان عشقی کاکاریان. جذابترین نکته هم این بود که با داستانکهایی که به صورت نقاشی تو اول هر قسمت برامون تعریف میکردن، راهنمایی از قبل داده میشد که با کمی دقت میتونستی متوجه کلیت داستان باشی. خلاصه بی هدف و بی معنی نبودن.

کاکاریان کارکتر جالبی بود. در عین اینکه شباهت هایی به خدای ما داشت، در عین حال بی شباهت بود. قدرتمند بود و متعال و میذاشت آدما مسیر درست رو انتخاب کنن. در عین حال یه کاراکتر نچندان قوی بود که پشت یه دروغ قابم شده اما به تدریج دیده که چطور این دروغ زیبا واقعی تر از واقعی شده. اون یه گوشه می استاد و تماشا میکرد. حق انتخاب میداد. بچه هایی که ساخته رو بغل میکرد و بهشون میگفت درکشون میکنه که چرا تو این وضعن. کسی رو رها نمیکرد. شاید حس میکردی رها شدی اما اون همیشه اونجا بود. برای همینم رویای تازه ای ساخت تا لبخند رو لب همه بنشونه. کلا این کاراکتر برام یجوری خاص و پرچالش بود. حساسیت برانگیز هم هست اما دوستش داشتم.

کلا شخصیت پردازی سریال جذابیت زیادی داشت. چه اورادی که تا آخرین لحظه بی خیال هیچکس نمیشد و برای چیزایی که دوست داشت میجنگید، توئمی که اشتباها قضاوت شد و همه کاراش بخاطر عشق زیادی بود که به اوراد داشت، فالی که حسود بود. حسادت میکرد به عشقی که کاکاریان داره به بقیه میده اما اون بی نصیب مونده. اون خدای رویایی بود که رویاهای دروغین خسته شده و واقعیتو میخواست. اما واقعیت چی بود؟ واقعا واقعیت چیزی بود که فالی ازش میدونست و تمام چیزهایی که از دنیایی که ساخته الکی بود؟ در حقیقت فالی گمشده بود. خودخواه شده بود. میخواست خواسته های خودش رو به رنگ واقعیت تحمیل کنه.