پیرمرد قصه گو از دوردستها با خودش داستانی رو به همراه میاره و آرم آروم اونو برای دخترک نقاش تعریف میکنه. داستانی از دو دنیای متفاوت که تصاودفی در هم آمیخته میشن و آدمهای مختلفی رو از دو بعد مختلف به همدیگه وصل میکنن.

دلیل اینکه این سریالو شروع کردم، این بود که فهمیدم یونینگ برای OST خونده و هر سریالی که آهنگشو ینیگ خونده رو دیدم، دوست داشتم. ملاکک سریال دیدنم شده اصلا؛ اما چیزی که باعث شد شیفته‌اش بشم، داستان و شخصیت پزدازی فوق العاده اش بود. سیر صعودی داستان که قسمت به قسمت جذابتر میشد و از جذابیت نمیافتاد.

یه لیوشی یکی از جذابترین شخصیت های اصلی زنی بود که تا حالا دیدم. قوی، باهوش، تو وقت لازمش بی رحم و به شدت زیبا و سخسی… به عنوان یه دختر روش کراش زدم پسرا که جای خود. انقدر این بشر جذاب بود و جذابیت ازش میبارید که حد نداره. ترسیم از هیچی نداشت. برونگرای قاطع و مدیر بود که چیزی که میخواستو بالاخره بدست میاورد. لعنتی…

چانگ دونگ هم شخصیت پردازی خوبی داشت. حالا غیر جنتلمن بودنش، کاراکتری نبود که دست و پاچلفتی باشه. تو اکثر سریالایی که شخصیت اصلی زن قویه، شخصیت اصلی مردو ضعیفتر نشون میدن تا دختره بیشتر به چشم بیاد. اینججا همچین چیزی تقریبا نبود. چانگ دونگ میتونست از خودش دفاع کنه، باهوش بود و گول نمیخورد، الکی هم فاز مهربونی برنمیداشت. اینو راجع به تیمشون دوست داشتم که چون با کار صحرا آشنا بودن، ساده و زودباور و حتی زیادی مهربون نبودن که هر بلایی سرشون بیاد. به وقتش بی رحم میشدن و بخاطر محافظت از خودشون هرکاری میگردن. حتی اگه به معنی دزدین خروس ملت باشه…

عاشقانه سریال به شدت زیبا بود. رابطه و شیمی بالای بین دوتا کاراکتر اصلی و اون مدتی که مثلا قرار نمیذاشتن، لعنتیا از شدت قشنگی شیمیشون اکلیل که سهله، خود قلبتو بالا میاوردی. یه عاشقانه بالغانه بود که لوس بازی نداشت و به شدت بهم میومدن. یعنی کنار هم مینشستن و این شیمی بود که زبانه می کشید…

گذرگاه یومن و آدماش، داستانهای خودشون رو داشتن. آدمایی که جدا یافته از دنیای حال ما توی یه دنیای دیگه زندگی میکردن. جامعه شون اما برای من یه شکل کوچیک از دنیای بیرون بود. فقط چیزای جادویی و ماورایی تو جامعه ما آنچنان وجود نداره اما هنوزم ظلم هست، آدمایی که تو یه خاک بدنیا اومدن اما بینشون زمین تا اسمون فرق وجود داره اینجا هم هست، تفاوتایی ه تو رو شاه یا برده میکنه اینجا هم هست، میل به آزادی تو دورافتاده ترین جای جهانم وجود داره. در کل گذرگاه یومن یه جای کوچیک و نشون دهنده دنیایی بود که بیرون از اون شای هزار برابر بدتره. شاید اون محیط و زمینی که توش بودن، هزاران برابر بهتر از چیزی بود که از بیرون میدونستن و آرزوی دیدنشو داشتن.