داستان سه بخش داشت. ما داشتیم یه داستان رو از سه دید نگاه میکردیم. اول با مادری آشنا شدیم که بچه اش بخاطر معلمی که داره اذیت میشه و آسیب میبینه. میخواد بهترینو برای بچه اش بسازه و کمک کنه یه زندگی معمولی رو داشته باشه. توی دید این مادر، پسرش تحت یه سری آسیبا قرار گرفته بود. رفتار عجیب و غریب معلما و مرموز پسرش باعث میشد احساسات مختلفی رو تجربه کنیم. این بچه مشکلی داره؟ آیا هیولایی که بهش اشاره میشه این پسره که بعدا قراره سایکوپسی چیزی بشه؟ معلمای مدرسه چرا انقدر مرموز و ساده رفتار میکنن؟

در دید دوم این بار معلمی رو داشتیم که با اینکه تقصیری نداره داره مورد ظلم قرار مییگره. حرفها و شایعه هایی که حقیقت ندارن به راه افتادن و دارن بهش آسیب میزنن. شاگردی که مسبب همه ایناست داره از قضیه قسر درمیره و نمیتونه کاری برای اثبات بی گناهیش بکنه.

در نهایت ما دید حل کننده همه داستان رو داریم. واقعیتی که این بچه ها مخفی میکردن. جچیزی که باعث میشد یوری خودشو مغزخوکی بدونه، دیدی که پدر و جامعه به احساسات پاک این دوتا داشتن و مسیر زندگی و علایقشون مثل همون دروازه بسته ای بود که اونا رو تا اون نقطه نگه میداشت و اجازه جلو رفتن بهشون نمیداد. اگه این دنیا نمیتونه ما رو همونطوری که هستیم قبول کنه، بیا برگردیم به نقطه اول شروع. دوباره بدنیا بیایم و اینبار طوری که واقعا هستیم زندگی کنیم.

پایان فیلم مثل کل داستان خاص بودن خودشو داشت. تعبیرهای متفاوتی میشد ازش کرد. میشد اونو هپی هم درنظر گرفت اما برای من پایان فیلم اینطوری بود که اون دوتا از دنیا رفتن. برخلاف تصوری که داشتن، بعد مرگ تغییری پیدا نکردن. تبدیل به ادم دیگه ای نشدن. اونا باز یوری و میناتویی بودن که قبلا بودن. حالا اون دوتا بدون بال و پر زدن تو دنیایی که پراشون رو شکسته بود، میتونستن به سمت جایی پر بزنن که هیچ محدودیتی براشون وجود نداشت. به هرحال دیگه قفلی وجود نداشت که دروازه زندگیشونو ببنده…

اما هیولای واقعی کی بود؟ آیا هیولا معلم و جامعه ای بود به خاطر شرایط خاص خانواده میناتو اونا رو دست کم میگیرفتن و عذابشون میدادن؟ هیولا میناتویی بود که باعث شده بود همه افکار بدی نسبت به هوری سنسه پیدا کنن؟ هیولا خانواده، دوستان و آدمایی بودن که درک نمیکردن و دنبال نقطه ضعفت بودن؟

هیولا دید انسانها بود که اونا رو از بین میبرد. تو زندگی مامان میناتو بزرگترین ترسش تبدیل به هیولایی شده بود که اونو میخورد. ترس اینکه ناکافیه، کامل نیست. آدما چه دیدی به اون و بچه اش دارن. سعی میکرد نشونش نده اما با رفتارش، تاکیدی که رو این قضایا داشت، اینکه معلما رو میدید میگفت چون یه مادر مجردم این رفتارو نشون میدید، از ترسش میگفت. از اینکه بخاطر یه مادرناکافی بودن قضاوت بشه.

هیولای هوری سنسه ندیدن اطرافش بود. تنها باری که تونست به روشنی اطرافش رو ببینه و آروم متوجه نشونه ها بشه، وقتی بود که سعی کرد از دنیای خودش بیاد بیرون. بره تو دنیای بچه ها و به دنیایی نگاه کنه آروم آروم درحال نصف شدنه. چرا میگم نصف شدن؟ یوری میگفت دنیا اونقدر بزرگ میشه که یه روز میترکه. هوری سنسه روی پشت بوم ایستاده بود و داشت به دنیای بزرگی نگاه میکرد که انگار همینطور درحال گسترش پیدا کردن بود. هوری سنسه هیچ وقت دنیا رو اینطوری نگاه نمیکرد. اون خودشو توی یه دید محدود گیرانداخته بود. نشونه های اطرافشو نمیدید. چیزایی که بهش سرنخ میدادن، بهش هشدار میدادن و ازش کمک میخواستن. هیچ کدوم رو ندید و به چیزی که تو ذهنش میگذشت اعتماد کرد. به هیولایی که آروم آروم زندگیشو از بین برد.

برای یوری و میناتو، هیولا خودشون بودن. اونا خودشون رو موجوداتی میدونستن که به دنیای اطرافشون تعلق نداره. اونا هیولا بودن چون مثل آدمای معمولی دیگه فکر نمیکردن، احساس نمیکردن و دوست داشتنشون، معمولی نبود. این چیزی بود که حس میکردن اما وقتی میناتو تصادف کرد و ازش سی تی اسکن گرفتن، وقتی حرفهای دلشو فریاد زد، طوری که غیر از خودش کسی متوجه آوای راز و احساسات واقعیش نشه، اونوقت بود که فهمید چیز عجیبی در مورد اون وجود نداره. اون هیولا نیست. اون مغزش خوکی نیست. اون فقط یه آدم معمولیه. دنیا هیولایی بود که نمیتونست وجود دوتا موجود پاک رو قبول کنه.

چقدر دردناکه وقتی امن ترین مکان دنیا برای این دوتا بچه، قطار زنگ زده و فراموش شده ای بود که هر لحظه امکان داشت زیر آوار کوه دفن بشه…