اگه نظر من رو بخوایین هیون وو باید برمیگشت هم برای انتقامی که حقش بود و هم برای تموم کردن داستانی که سال ها زجرش داده بود. درسته خونواده هان مقصر نبودن ولی بقیه خیلی بهشون ظلم کرده بودن و هیون وو هم خوب حقشون رو گذاشت کف دستشون و از طرفی به نظرم گم شدن یه عزیز بدترین اتفاقیه که برای یکی میتونه بیفته. اگه عزیز کسی بمیره یه مدت گریه میکنه و بعد تمام ولی اینکه مدام چشم به راه باشی. اصلا همین که برادرش رو پیدا کرد باعث شد آروم بگیره.
من کلی سر اینکه برادر خودش بیشتر از همه بهش می پرید حرص خوردم. با همه خوب بود الا این بدبخت. یعنی واقعا اگه تهش اون دختره هم باهاش نمیموند، دلم براش کباب میشد. این همه هی به برادرش محبت کرد ولی دریغ از ذره ای درک. آدم با غریبه هم همچین نمیکنه

چقدر نقش یه آدم زخم خورده، درد کشیده و تنهارو عااالی درآورده بود. چقدر شخصیتش رو توی سریال دوست داشتم من. حتی وقتی کارای بدی می‌کرد و انتقام می‌گرفت کاملا درکش می‌کردم و بهش حق میدادم…
ولی نمیدونم چطور یه آدم میتونه انقدر پولدار بشه😂😂 کاش به ما هم یاد بده.
برومنس خیلی قشنگی داشت که دوست داشتم حتی بیشتر بهش پرداخته بشه. شخصیت سونگ جون به نظرم یخورده اغراق شده بود… چطور میتونه انقدر خوب باشه؟ انقدر راحت ببخشه و فقط با هیونگ بیچارش که این همه تنهایی و سختی کشیده به خاطر آدمایی که این بلاهارو سرشون آوردن قهر بکنه. البته خداروشکر آخرش همه چی به خیر و خوشی تموم شد.

این سریال رو همین الان تموم کردم. مدتها بود به خاطر تیکه هایی که از زوج کوچیکتر تو اینستا دیده بودم میخواستم دانلودش کنم ولی سریالام زیاد بود و وقت نمیشد ولی بالاخره دیدمش.
به عنوان یه سریال خانوادگی با فیلمنامه قوی واقعا در حقش اجحاف شده، با توجه به سالی که ساخته شده واسه اون سال واقعا سریال فوق العاده ای بوده، خیلی اینو خوندین که میگن مگه سئول یه ذره اس که همیشه خانواده های سریالهای طولانی بهم میخورن یا همو میبینن ولی خب برخلاف بقیه سریال ها که دلیلی واسه دیدارها ندارن این سریال به شکل ماهرانه ای این باگ رو خنثی کرده بود واسه همین میگم، فیلمنامه اش قوی بود. خیلی کلیشه ها سر جاشونن ولی ممکنه این سریال شروعشون بوده باشه. تیم بازیگری واقعا خفنه شاید اون سالها خیلی از بازیگرا شناخته شده نبودن ولی الان که سریال رو نگاه میکنی میبینی که الان چقدر خفنن و این کست رو کنار هم جمع کردن کار راحتی نیست. سریال پر از اتفاقات پشت سر همه، شوک پشت شوک یعنی حتی واسه منی که بیننده بودم اینطور بود که هنوز از شوک خارج نشده دوباره شوکه میشدم. فیلم نامه قابلیت اینو داشت بیشتر از ۵۰ قسمت بشه و کاش میشد کاش ۵۲ یا ۵۳ تا میشد و موقعیت های برومنس و عاشقانه اش بیشتر میشد ولی خب اینطور نبود که یکم حیف شد ولی تا لحظه آخر مخاطب رو همراهش میکنه.حقیقتا قسمتهای آخر سرم درد میگرفت ولی بازم کل روز درگیر بودم که قراره چی بشه. سریال زیاد دیدم اینطور نیست که سریال خانوادگی ندیده باشم واسه همین میگم اونقدر که حقشه دیده نشده اگه واسه دیدنش شک دارین، شکتون رو کنار بذارین و ببینین حتی میتونین با خانواده ببینید به جز دو سه مورد کیس جمع و جور چیزی نداره.
سریال درس های بزرگی میده، زود قضاوت نکردن، تلاش کردن واسه حل مشکلات، جا نزدن، بقیه رو درک کردن، آزار ندادن دیگران، مشکلات بقیه رو کوچیک نشمردن و در نهایت اینکه آدمای بد قطعا ادمای بدی نیستن بلکه آدمای آسیب دیده ای هستن که زخمشون خوب نشده واسه همین اونارو به آدمای بدی تبدیل کرده.
تو سریال به همه حق میدی، از همه کاراکترها متنفر میشی و بعد دلت براشون میسوزه، قضاوتشون میکنی و بعد میبینی اشتباه کردی همه ی این احساسات رو تو این پنجاه قسمت تجربه میکنی ولی لذت میبری.
من دوسشون داشتم و باهاشون زندگی کردن ببخشید اگه طولانی شد.