نمیدونم بگم خوشبختانه یا بدبختانه، الان نه تنها با سریالای سد و غمگین مشکلی ندارم، بیشتر بهم میچسبن… یعنی دیدم دوتا سریال لین یی قراره بیاد و بینشون فرشتگان چه داستانی داره، درجا گفتم حتما باید این سریال رو ببینم.

این سریال بهتر از سطح انتظارم ظاهر شد و فیلمنامه دقیق و منسجمی داشت. از قسمت اول تا آخر همه چیز طبقه بندی شده و با اصول درست پیش میرفت. هیچ چیزی اضافی نبود و پر بود از دیالوگای به شدت زیبا. کیفیت ساختشم نگم که واقعا نشون میده چین چقدر تو ساختن سریالای مدرن پیشرفت کرده و چقدر سطحشون بالا رفته.

داستان سریال از زوجی میگه که یه زوج معمولین. دوتا آدم معمولی که دست سرنوشت اونا رو کنار هم قرار داده و دارن با سختی های زندگی کنار میان و هر چه قدرم سختی بکشن، تلاش میکنن تا مسیرشون رو هموار کنن. درست همون لحظه ای که همه چیز شروع میکنه به خوب شدن و زندگیشون یه جورایی میوفته رو غلتک، سقوط میکنن…

چه لین تو و چه زی چی، دوتا فرشته بودن که سخت زمین خوردن اما دستای همو گرفتن. زی چی هیچ وقت لین تو رو ول نکرد. دستاشو گرفت و چتری شد که ازش مراقبت کنه. درست مثل لین تو که تو شرایط سخت زندگی این دختر همیشه مثل یه چتر بزرگ بود که نذاره هیچ بارون و برفی تنشو سرد و بیمار کنه. حالا که جاشون عوض شده، موقعیتشون تغییر کرده، چطورمیتونه ولش کنه؟ البته این موقعیتی که لین تو توش قرار گرفت چیزی نیست که بشه با عشق تحملش کرد. واقعا آدم باید خیلی قوی و سرسخت باشه تا بتونه از پس مراقبت از فردی که براش عزیزه بربیاد.

این سریال معنی واقعیت انسانیت رو تو خودش داشت. آدمایی که بدون اینکه به لین تو ترحمی بکنن بهش کمک میکردن و رهاش نمیکردن. بخاطرش تلاش میکردن و میخواستن یا یه راهی براش پیدا کنن یا حداقل این پسر بتونه لحظه های آخر زندگیشو با خوشی بگذرونه. وقتی تو روز تولدش گفت من هیچ آرزویی ندارم. همه آرزوهام برآورده شده، واقعا خیلی گریه کردم. اون فقط بیست و خورده ای سالش بود، اشکشو وقتی اولین طرحش به فروش رسید دیدم، اینکه خونه کوچیکشونو چید، برنامه ریخت برای ازدواجشون، کافه کوچیکشون رو راه انداخت و امیدی که تو دلش بود رو هم دیدم. این پسر واقعا حقش این نبود…

باید بگم لین یی واقعا تو این سریال همه و کلیت خودشو گذاشت. بازیش تو این سریال واقعا فوق العاده بود. غیر از شیمی فوق العاده ای که با لندی داشت، به شدت بازیش به عنوان فردی که als گرفته کارشده و معلوم بود که با کمک از کسایی هستش که با این بیماری آشنان. حالت بدنیش، نشستنش، حرف زدنش و کلا حتی از کارافتادگیش کاملا با جزئیات بود. چند تا سکانس که واقعا فوق العاده بود بازیش. یکی سکانسی که میخواست بره سرویس بهداشتی و زمین افتاد، یکی سکانس خودکشیش و در نهایت سکانس سخنرانی آخرش که واقعا نویسنده خیلی ظالمی انقدر گریه بس نبود؟