اصلا کارگردانی فیلم فوق العاده بود. روزمرگی هایی که فقط یه بار وجود دارن. دیگه تکرار نمیشن. خیلی ساده اما تکرارنشدنی. میدونین موقع دیدنش چه حسی داشتم؟ قاب تصویر و اون شکل فیلمبرداری طوری بود که انگار داشتم یه ویدیوی خانوادگی میدیدم. انگار خودم یه فیلمی با دوربینم ضبط کردم و الان دارم اونو تماشا میکنم. اینطوری بگم بهتره، حس واقعی بودن میداد.

روزمرگی های تکرارشونده هر سری با یه شکل متفاوت نمایش داده میشدن. هر روز یه کاست آهنگ. هر روز یه رویا و هر روز یه داستان. شاید خاص نباشه، شاید داستانی که گفته میشه بنظر بی ارزش بیاد اما این زندگیه. زندگی که تو حرکت برگها زیر باد و بارون، مهربونی ها و حمایتهای یواشکی که حتی نمیدونیم برای کین و یه عالمه حس غم و شادی کوچیک و بزرگ جریان داره. این حس زندگی کردنه.

و این فیلم واقعا نمادیه که زندگی کردن رو نمایش میده. در ساده ترین شکل ممکن. واقعا سکانس آخر فیلم، وقتی خیره به چهره هیرایاما احساسات مختلفی رو میبینیم، آهنگ جازی که در حال پخشه، خوشحالی، ناراحتی، ذوق و پشیمونی و… تو صورتش نقش میبندن و محو میشن. این احساس خوب زندگی کردنه…